Uzun süredir sabahlamıyordum, i mean Demir Demirkan dinleyerek, yıllar yıllar öncesine gittim.
Süper serin sabahlar var artık İstanbul'da, en sevdiğim, böyle yakında battaniyeye sarılacak olmanın verdiği coşku, Eylül ayına özel playlist ile programlanmış sabah müzikleri, uyanmak, miskinlik yapmak, tavanla konuşmak, naber tavan baban nabiyo???
Efendim her Eylül ayı rutini belli, yaz mevsimi biter, yılsonu hazırlıkları başlar, kahramanlarımız yıllık dönüşümlerine girer, kilo verir, düşünce sistemini değiştirir, yeni bir şey yapar, kurs bulur, karıya kıza sarkar(both cins), ev alır, araba alır, koca/karı alır, kıyafet alır, düğüne gider, ağaç diker falan.
Temizlik yapar, deli gibi temizlik yapar. Melankoli default, eskiye özlem duyar, Anar, canı acır, bazen gözyaşı döker, bazen bağıra bağıra şarkı söyler, hamaktan düşer bazısı, toprağı öper, benim gibi toprak yiyeni de mevcuttur.
Acele acele devam ettiği hayatında tabiri caizse tatlı tatlı frene basar. Şunun şurasında 10 gün var Eylül ayının bitmesine, bir Coco klasiği yaşınıyor. Geriye sayıyorum ben, her türlü, 100'den aşağı 10 haftadan aşağı, plaka İstanbul için geriye sayıyorum. Geçen yıl bu zamanlar ne oldu, ne olmuştu, ne olacaktı da ben neye engel oldum, kaybettiklerim kazandıklarım, al sana pros/cons.
Tam tur, yine karışık, yine en övündüğüm konu kusmamış olmam, yanlışlıkla kimseyi aramamış olmam.
Aman yine çok güzel değilsiniz, yine çiçek değil, cuma akşamı başlayıp pazar akşamına kadar devam eden rakı kadehi, boğaz da balık keyfi, şarap kadehi, martini kadehi(yazar burada kendisine laf sokuyor), kına/düğün/nişan/baby shower vırt zırt, cenaze, mevlid, brunch fotolarında boğulmak... Tespit kasmayacağım şimdi, kahvaltı yapmalıyım, incir reçeli gönderilmiş özel, onu tadayım, ama önce bol su.
Depresyon hırkasını zayıf gösteriyor diye lacivert seçen kahramanınız,
Coco
C, eski bir yalan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder